Donald Tusk „złożył papiery”. Bo awansował do Europy. Jego następczyni zrekonstruowała gabinet. W efekcie, nową szefową ma resort spraw wewnętrznych. Jeszcze pani premier nie wygłosiła expose. Jeszcze się Sejm nie zebrał, by udzielić mandatu. A już jeden z drugim wie, że katechetka się nie nadaje.
No i się zaczęło. Lawina śmichów-chichów. Kobieta nie zdążyła się nawet odezwać, a już tabuny szyderców wiedzą, że spartaczy swoją misję na urzędzie. Bo pracowała, jako katechetka. To, że pracowała też jako wojewoda, zdaje umykać uwadze tych tabunów.
Różni już dzierżyli władzę nad resortami siłowymi.
Był encefalopata w sandałkach. Był psychiatra. Był burak, co teren oznaczał za pomocą kupy. Kamieni. Tak źle, jak ostatnio, jeszcze nie było. Bo nie tylko o ministra chodzi, ale też o tych, którymi się „obtoczył”. Ryba psuje się od głowy. A zgnił już nawet ogon.
Rozejrzyjcie się, szydercy. Nie macie odwagi, żeby piętnować zakłamanie i draństwo w naszych szeregach. Godzicie się, aby bezmózdzy uzurpatorzy pluli wam w twarz. Biernie patrzycie, jak uskutecznia się najpodlejsze świństwa, przy furkocie sztandarów, na których i Bóg i Honor... No tak. Łatwo drwić na odległość, trudniej reagować we własnym otoczeniu.
Skazać kogoś zaocznie, bez dania racji, bez zapoznania się z dowodami. No przecież to jest choroba Służb. Mierzi mnie taka postawa u przełożonych i nigdy wobec niej nie pozostaję bierny. Wiąże się z tym pewien koszt. Ale i ogromny komfort. Ten mianowicie, że jako jeden z nielicznych, mogę kompetentnie w tych sprawach zabierać głos.
Tym bardziej mierzi mnie taka tania odwaga u tych, którzy czują się stłamszeni przez dowódców. Jeśli nowa minister da się poznać ze złej strony, wtedy drwiny z jej katechetycznego dorobku, będą być może uzasadnione.
Teraz, z całą pewnością, jest na to za wcześnie.
