Odwiedziłem dziś swój uniwerek. W marcu byłem w rektoracie, aby odebrać potrzebne mi dokumenty. Dziś odbierałem inne, też potrzebne, ale już nie w rektoracie, a w dziekanacie.
Od wielu lat Uniwersytet Gdański zlokalizowany jest zgodnie z zamysłem towarzysza Gierka, w zwartym campusie, na gdańskim Przymorzu. Pierwotny plan utknął na lata, po tym, jak zdążono wznieść budynek rektoratu i siedziby dwóch wydziałów. Reszta uczelni była rozrzucona dosłownie po całym Trójmieście, co dla studentów miało walory krajoznawcze, ale finansowo i transportowo było udręką.
Dawniej Wydział Nauk Społecznych znajdował się w Jelitkowie. Teraz to część okazałego kompleksu. Dziś byłem tam pierwszy raz. I naprawdę oniemiałem. Nowoczesność, użyteczność i estetyka. Komplet rozwiązań dla niepełnosprawnych, dożo przestrzeni, windy i tabliczki z numeracją drzwi zapisane brailem.
Dodatkowo potwierdziły się moje znacznie wcześniejsze obserwacje, że nasze czasy są świadkiem rewolucji w postawie urzędników. Jeszcze nie wszędzie, ale w bardzo wielu miejscach, osoby odpowiedzialne za obsługę interesantów, prezentują wysoki poziom kultury i życzliwości.
Po wejściu do gmachu poczułem się nieco zagubiony, więc aby szybko rozeznać się w sytuacji, podszedłem do portierni i zapytałem dowcipnie:
- Dzień dobry, w której części tego kontynentu znajdę Instytut Psychologii?
- Musi pan iść na wschód.
Pośmialiśmy się wspólnie, a potem bardzo mili państwo precyzyjnie naprowadzili mnie na cel.
Kwitologię, dla której przybyłem, załatwiłem w mig, dzięki temu, że pani zajmująca się tą działką, wykonała swoją robotę perfekcyjnie.
Wracając na przystanek SKM, minąłem dwoje studentów, nieśpiesznie zmierzających na zajęcia. I podsłyszałem taki oto dialog:
- Zacząłem praktykować wódkę.
- A-ha.
- Luksusową.
Serce rośnie.
